Cognac

Het cognacgebied ligt net ten noorden van Bordeaux. Het gebied kent al een wijnbouwtraditie sinds de derde eeuw. Van oudsher werd er veel geexporteerd in verband met de ligging vlakbij zee en de goede toegankelijkheid van de stad Cognac per boot via de rivier Charente. In de loop van de 16^e eeuw werd steeds meer van die wijn gedistilleerd tot cognac. Dit kwam enerzijds door een toenemende vraag uit Nederland naar brandewijn en anderzijds door een groeiende reputatie van cognac in het Verenigd Koninkrijk. De komst van phylloxera in 1871 was een zware klap voor de streek waar Schotland met haar whisky enorm van profiteerde. Momenteel beleeft cognac weer een opleving en maken steeds meer kleine druiventelers hun eigen cognac in plaats van dat ze hun druiven aan een groot huis verkopen.
Het cognacgebied bestaat uit 6 verschillende Crus met elk hun eigen terroir. Grande Champagne in het hart van de streek is de meest prominente cru, gevolgd door Petite Champagne, Borderies, Fins Bois, Bons Bois en Bois Ordinaires. De beste terroirs kenmerken zich hier door meer kalk in de bodem. Voor de uiteindelijke kwaliteit van de cognac is het proces van distilleren en blenden echter van groter belang. Ugni Blanc is met afstand de meest aangeplante druif, aangevuld met een klein beetje Folle Blanche en Colombard. De stille wijn wordt in een koperen alambic Charentais twee maal gedistilleerd. Hierna rijpt de cognac op Frans eiken, veelal eerst kort op nieuwe vaten gevolgd door een langere periode op oudere vaten. Uiteindelijk komen flessen op de markt met een leeftijdsindicatie op het etiket, verwijzend naar de minimale rijptijd van het jongste deel van de blend. In de praktijk ligt de werkelijke leeftijd vaak een stuk hoger. De bekendste zijn VS (minimaal 2 jaar), VSOP (minimaal 4 jaar), en XO of Napoleon (minimaal 6 jaar).